مدل های کاهش یافته ریسک اعتباری به عنوان ابزارهایی استاندارد برای قیمت اعتبارات مشتق شده، شناخته شده اند و برای ایجاد یک ارتباط بین گسترش اعتبارات و احتمالات پیش فرض در نظر گرفته می شوند. در مدل های ساختاری که از رویکرد مرتون پیروی می کند، پیش فرض هایی که بوسیله ارزش شرکت تعریف می شود ضربه ای را به عنوان یک مانع مشخص ایجاد می کنند. در چنین رویکردی مفهوم گسترش اعتبار چکیده تر است زیرا به صورت واضحی مدلسازی نمی شود و از این رو به صورت مستقیم قابل دسترسی نیست و نیز پویایی هایی دارد که کاملا خوش آیند نیستند. مدل های کاهش یافته اگرچه بر مدلسازی نرخ مخاطره یا شدت پیش فرض که به صورت مستقیم با فرآیند گسترش اعتبار مرتبط هستند، تمرکز دارند. در نقطه مقابل برای یک رویکرد ساختاری رخدادهای پیش فرض در یک مدل کاهش یافته به عنوان یک رخداد پیش بینی نشده ناگهانی شناخته می شود( اگرچه احتمال این رخداد ممکن است تغییر داشته باشد.)